من صدای تپش های قلبم را که بیهوده می کوبند بر این تاریکخانه قبر را می شنوم.
چه صدای محزونی
با چه دردی
که اسارت اهریمن عشق
بر پنجه بودن ،
استدلال خواب ذورق آب داده ایام است .
که دریا را شاید
طلاتم نیاید .
موج نباشد .
اما
هر چه که هست
از افق دوردست
که در هم رفته و کدر شده
پیداست .
من سجده نا خواسته ای هستم بر خاک سپیده دمان
که از خستگی افق غروب کرده
بر گرد خاک تازه روشن افق
از فروغ خورشید بردمیده
افتاده ام
و هیچ از من بر جای نیست
جز مشتی غبار
که در باد
رهاست .
غربت یعنی خشکیده شدن وجودی در نسیم رها شده درک ،
مطالب گم شده از ذهن رها مانده در واحه های دور
در افقی از حسی که می تواند یک مرد
با غروری پر از نجابت
داشته باشد
با شکستن بغض
با حضور تلخ خرد شدن در هم .
وانسانها چه بی رحمانه خود را قربانی می کنند .
چشم در چشم به سجاده خاطرات بردیم نماز
با غسل بیگانگی
در تاریکی و ابهام از وجود سرد همدیگر
در ابتدای کدامین راه فراموش شدگان شدیم رها
بی زوال می تازد در صورتمان چین و چروک ایام
و بر لب
حسرت حرفهایی که در سکوت مردند و لحظه ای برایت دم نزدند
و خاموش
چراغی که روشن مانده
بی سو سویی از وجود و نیاز
و غرق بود در ابهام
در معجزه نا باور زمان
در قلب ایمان
آنچه که از دست داده ایمش .
اعتماد درختی است پر شاخ و برگ
و شک تبری تیز بر تنه درخت اعتماد
و نا صبوری ضربات پی در پی
کوبنده و کشنده
. . .
بکوب
بکوب
بکوب بر تنه رنجور و نحیفم
که هیچ از آن بجای نمانده پس از تو .
کو چراغی آویخته به میخ دیوار.
می نویسم در گمی و گیجی و تاریکی شب از صلات دم صبح خفتگان از خواب بیدار شده رو به انتشار از انزجار مقولات بی پایه و اساس روزمرگی که از ابتدای بیداری همه ما را گریبان گیر می کند . کوچه ها همه در ابتدای طراوت و تازگی هستند . صدای ناله جارو همه جای کوچه و خیابانها را بصورت نسبی تمیز کرده و گاه گاه ماشین های آب پاش کنار خیابانها را آب پاشی نموده که جلوه تازه تری به سر و روی شهر خواب رفته دهند . که صورتی شسته باشند و گرد و غباری زدوده باشند . اما همه عابران آن لحظه همه چهره هاشان گرد و غبار گرفته و خسته ، در وهم خواب و هراس ، خستگی را بصورت مشخصی می توان در چهره هاشان دید ؛ در تک تک چهره هاشان . از شروع حرکت چنان خستگی اطراف در تو اثر می گذارد که نای راه رفتنت را می گیرد . کیلومترها باید پیاده بروی ، سکوت خاصی در همه جا پراکنده است ، با عبور گه گاه خودرویی ؛ به هرکجا که می روی همه چیز همانگونه است که دفعه پیش دیده ای . تاریخچه ای در تکرار روزگار .
مز مزه خارو خاشاک در درون دهان فرو بسته ات که بزور در آن کلماتی می کارند از جنس نا جنس زمانه از جنس دروغ و نیش و کنایه که به زور تحویل مردم کوچه هایمان بدهیم . آه چه روزگارانی شده است . مواج و پر تلاطم و تو غوطه ور در ابهام و گمی این اجتماع ، پر دست و پا به پایین فروکش می کنی و سقوط . . .
و بعد کمی که شروع می کنی تازه روحیه باخته پر دردو رنجت ؛ و بخت سیاهت هم دیگر هیچکدام را مجالی برای همراهیت نیست . آه . . .
قلبم چه سرد می تپد درون سینه ام ؛ ای کاش . . . ولی هرگز . . . و دیگر هیچ . . . ومانده بر دلم آرزویی که آنهم هیچ که نه تو دانی و نه دیگر و دگر هیچ . . .
افسوس از خودم که اینگونه بدم و سرد و سخت . . .
دلم برای یکی تنگ شده ، میدانم که دیگر هیچوقت نخواهم دیدش . کسی که هر لحظه از هر گوشه و کنار کارهایم ختم به یاد اوست . ای کاش مرا هم راه عبوری بود در این ایام
دگر هیچ . . .
نمی دانم پریدن از کدام نقطه شروع شد ، ولی پریدم و ترسیدم . به همانگونه که پرستویی می پرد ؛ برای اولین بار و یا شاید هم آخرین بار. ولی از جایی شروع می کند . از ابتدای حس برتر بودن ؛ داشتن دو بال به ظاهر قوی که به آن می بالیم و می نازیم .
من پریدم ولی نه شاهین بودم و نه جوجه اردک زشت ، می پریدم مثل خودم ، تا بی نهایت گم شدن ، رفتن و رفتن تا مرز افق که محو و گم می شود پریدنم به سوی دل روشنی ها .