ستاره های کاغذی
آدمکهای پوشالی
مهاجر شهر شب نشین
عابر کوچه های وحشت
ترس دم صبح
از کابوس
که زلال بیداری بی پندار
در حجم کوچک دستانش
جا مانده .
پشت درهای بسته چشمان خسته
که فروکش کرده در مجاورت آبی بی نهایت آسمان .
و افق درد وابستگی پنجره
به دیوار را نمی فهمد
به او بگویید خورشید را کمی دیرتر برباید !
من طلسم خواب اشیا را می دانم
و می دانم که از کدامین سو می روند
اما
خود را گم کرده ام
درک من حقیقت تلخ است
روح سرد شده زمانه های از دست رفته ام
که به قوت خود پایدار
در همه درون از هم رفته ام
مانده اند .