چقدر شبانه هایمان را به سجده خالی قناعت بودبر سر سفره های نیاز

ما را به التفات سخن ، که رهگذری را صدایی نافع داشت و رسا

و تمام التفات از آن بردیم که بهره ای از آنچه که باید نصیب باشد نشد .

و چهره ،

در گردش دردمندانه روزمرگی هر تپش از بودن در خود ،

قافیه های گم و نهان ،

و دخیل رو به زوال در محراب چشم آبنمای ناب ،

که مستور عاشقانه هایش در خرابات گم شده .

و نرم و نازک ، چقدر شبانه هایمان را به سجده خالی قناعت بودبر سر سفره های نیاز

و

دستانمان را

به خالی تر بودن عادت دادیم ،

و چهره هامان به سیلی سرخ تر ،

و اکنون نه چهره مانده و نه سیرت و صورت .